شرف نفس به جودست و كرامت به سجود
هر كه اين هر دو  ندارد عدمشبه ز وجود


اى كه در نعمت و نازى به جهان غره مباش
كه محالست در اين مرحلهامكان خلود


اى كه در شدت فقرى و پريشانى حال
صبر كن كين دو سه روزى به سر آيدمعدود


اين همان چشمه خورشيد جهان افروز است
كه همى تافت بر آرامگه عاد و ثمود


خاك مصر طرب انگيز نبينى كه همان
خاك مصرست ولى بر سر فرعون و جنود


دنيا آن قدر ندارد كه بر او رشك برند
اى برادر كه نه محسود بماند نه حسود


قيمت خود به مناهى و ملاهى مشكن
گرت ايمان درست است به روز موعود


دستحاجت كه برى پيش خداوندى بر
كهكريم استورحيم استوغفور استوودود


كرمشنامتناهى ، نعمش بى پايان
هيچ خواهنده از اين در نرود بى مقصود

چشم فروبسته اگر وا کنی
در تو بود هر چه تمنا کنی
عافیت از غیر، نصیب تو نیست
غیر تو ای خسته، طبیب تو نیست
از تو بود، راحت بیمار تو
نیست به غیر از تو پرستار تو
همدم خود شو که حبیب خودی
چاره خود کن که طبیب خودی
غیر که غافل ز دل زار توست
بی خبر از مصلحت کار توست
بر حذر از مصلحت اندیش باش
مصلحت اندیش دل خویش باش
چشم بصیرت نگشایی چرا؟
بی خبر از خویش چرایی چرا؟
صید که درمانده ز هرسو شده ‌است
غفلت او دام ره او شده‌ است
تا ره غفلت سپرد پای تو
دام بود جای تو، ای وای تو
خواجه مقبل که ز خود غافلی
خواجه نه‌ای، بنده نا مقبلی
از ره غفلت به گدایی رسی
ور به خود آیی به خدایی رسی
پیر تهی کیسه بی‌خانه‌ای
داشت مکان در دل ویرانه‌ای
روز، به دریوزگی از بخت شوم
شام، به ویرانه درون همچو بوم
گنج زری بود در آن خاکدان
چون پری از دیده مردم نهان
پای گدا بر سر آن گنج بود
لیک ز غفلت به غم و رنج بود
گنج صفت، خانه به ویرانه داشت
غافل از آن گنج که در خانه داشت
عاقبت از فاقه و اندوه و رنج
مرد گدا مرد و نهان ماند گنج
ای شده نالان ز غم و رنج خویش
چند نداری خبر از گنج خویش؟
گنج تو باشد دل آگاه تو
گوهر تو اشک سحرگاه تو
مایه امید مدان غیر را
کعبه حاجات مخوان دیر را
غیر ز دلخواه تو آگاه نیست
زآن که دلی را به دلی راه نیست
خواهش مرهم ز دل ریش کن
هرچه طلب می‌کنی از خویش کن

عده اي دعوت به مهماني شدند
در سه شب آنها پذيرايي شدند

چون شب اول شد و هنگام شام
دسته ی اول بشد جمعش تمام

سفره شد پهن و غذا آماده شد
نزد هركس ظرفها بنهاده شد

ناگهان هر يك ز روي حرص و آز
شد به ظرف ديگري دستش دراز

هر يك از آن ديگري نانش ربود
چون به نان خود نظر كردي نبود

گر چه هر كس سهم ديگر را بخورد
هيچ كس از سهم خود افزون نبرد

بلكه چون آشوب و دعوا شد به پا
آن جماعت را نماند عزت بجا

ريخت بسياري غذا از ظرفها
گشت آلوده لباس و فرشها

چون گذشت آن شب ، شب ديگر رسيد
امتحان جمع ديگر سر رسيد

هر يك آمد در مكان خود نشست
غافل از آن كه نبود و آن كه هست

هر كسي آرام مشغول غذا
نه به چپ كردي نظر ، ني راست را

نه تعارف كرد بر اطرافيان
نه طمع ورزيد او بر اين و آن

هر كسي سهم خودش را خورد و رفت
همتش از خويش بالا تر نرفت

اين چنين شد تا شب آخر رسيد
جمع سوم يك به يك از در رسيد

هر يك آمد با شكوه و با وقار
ديگري بنشاند او را در كنار

آمد آن سفره دوباره در ميان
تا دهد اين جمع سوم امتحان

هر كسي با نفس خود پيكار كرد
نان خود بر ديگري ايثار كرد

چون غذايش را به همسايه بداد
ديگري نانش به پيش او نهاد

جملگي با عزت و با احترام
شادمان از يكدگر خوردند شام

اين جهان مهمانسرا ، ما ميهمان
سهم هر يك را نهاده ميزبان

خوب بنگر از كدامين دسته اي ؟
تو اسير حرص يا وارسته اي ؟

1)       دوش رفتـم  به  در ميكده خواب آلـوده                     خرقه تر دامن و سجاده شراب آلوده

2)      آمد افـسوس كنـان مغبچه بـاده فروش                      گفت بيدار شو اي  رهروِ خواب آلوده

3)     شست و شويي كن و آنگه به خرابات خرام                     تا  نگردد ز تو اين ديـر خراب آلوده

4)      در هواي لـب شيريـن دهنان چنـد كني                     جوهـر روح به يـاقوت مذاب آلوده

5)     به طهارت گـذران منـزل پيـريّ  و  مكن                    خلعت شيب چو تشريف شبـاب آلوده

6)      آشنـايـان ره عشـق در ايـن  بحر عميق                     غرقـه گشتند و نگشتند به آب آلوده

7)     پاك و صـافي شو و از چاه طبيعت بدر آي                      كه صفـايي ندهد آب  تـراب آلوده

8)     گفتم  اي جان و جهان  دفتر گل عيبي نيست                 كه شود فصل بـهار از مي ناب آلوده

9)     گفت حـافظ لُغَز و  نكته به يـاران  مفروش                     آه از اين لطفِ  به انواعِ عتاب آلوده

معاني لغات غزل

دوش: ديشب.

خواب آلوده: خوابناك، در عالم خواب و بيداري، ناهشياري.

تر دامن: آلوده، مُلَوَّثْ.

سجاده: جانماز.

افسوس كنان: سرزنش كنان، شوخي كنان، مسخره كنان.

مُغ‌بچه: بچه مغ، پسر بچه خادم ميكده.

بيدار شو: هشيار شو.

رهرو: سالك، سالك راه حقيقت.

شست و شويي كن: در اصطلاح عرفا رهايي از بندهاي عقل و علايق.

خرابات: ميخانه و محل فسق و فجور و در اينجا به معناي تخريب اوصاف نفساني و عادات حيواني است.

دير خراب: خرابات، معبد جايگاه تخريب صفات حيواني.

شيرين دهنان: شيرين گفتاران، زيبايان خوش بيان.

جوهر روح: جوهر مجرد روح، گوهر روان، (اضافه تشبيهي) روح به گوهر تشبيه شده.

ياقوت مذاب: كنايه از شراب قرمز.

طهارت: پاكي، و بنا به گفته امام محمد غزالي در كيمياي سعادت پاكي بر چهار طبقه است. 1- پاكي دل از هرچه جز حق، 2- پاكي ظاهر دل از صفات رذيله چون كبر و ريا و حسد و حرص و عداوت، 3- پاكي اندام هاي تن از معاصي چون دروغ گفتن و حرام خوردن و در نامحرم نگريستن، 4- پاكي تن و جامه از پليدي هاي ظاهري.

منزل پيري: مرحله پيري.

خلعت: لباس افتخار، جامه دوخته كه به رسم هديه به كسي مي دهند.

شَيْبْ: پيري.

خلعت شيب: (اضافه تشبيهي) شيب به خلعت تشبيه شده است.

تشريف: خلعت، لباس افتخار.

شباب: جواني.

تشريف شباب: (اضافه تشبيهي) شباب به تشريف تشبيه شده.

چاه طبيعت: چاه سرشت مادي، چاه تعلقات دنيوي، مقتضاي طبع.

صفا: طراوت، شادابي.

آب تُراب آلوده: آب گِل آلود.

دفتر گل: اوراق گُل، برگهاي گُل.

لُغَزْ: مَتَلَك، معما، گفته هاي از سر فضل فروشي.

نكته: حرف پر معنا.

عتاب: سرزنش.

      دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

                                                                       گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف و ملکوت

                                                                      با من راه نشین باد مستانه زدند

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد

                                                        صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشید

                                                               قرعه فال به نام من دیوانه زدند

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

                                                         آتش آنست که در خرمن پروانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

                                                           چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

ما بصد خرمن پند و اندرز ره چون نرویم

                                                         چون ره آدم خاکی بیکی دانه زدند

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

                                                  تا سر زلف عروسان سخن شانه زدند

غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی

 به مغرب سينه مالان قرص خورشيد  نهان مي گشت پشت كوهساران 
    
                                                                                             فرو مي ريخت گردي زعفران رنگ به روي نيزه ها و نيزه داران 
    
       
   ز هر سو بر سواري غلت مي خورد تن سنگين اسبي تير خورده 
    
                                                                                                       به زير باره مي ناليد از درد سوار زخم دار نيم مرده 
    
       
  ز سم اسب مي چرخيد برخاك  به سان گوي خون آلود، سرها
    
                                                                                                     ز برق تيغ مي افتاد در دشت پياپي دست ها دور از سپرها
    
        
   ميان گردهاي تيره چون ميغ زبانهاي سنانها برق مي زد
    
                                                                                                    لب شمشيرهاي زندگي سوز سران را بوسه ها بر فرق مي زد
    
        
   نهان مي گشت روي روشن روز به زير دامن شب در سياهي 
    
                                                                                                    در آن تاريك شب مي گشت پنهان فروغ خرگه خوارزمشاهي 
              
        
   دل خوارزمشه يك لمحه لرزيد كه ديد آن آفتاب بخت، خفته 
    
                                                                                                    زدست تركتازي هاي ايام به آبسكون شهي بي تخت، خفته 
    
        
   اگر يك لحظه امشب دير جنبد سپيده دم جهان در خون نشيند
    
                                                                                                      به آتشهاي ترك و خون تازيك ز رود سند تا جيحون نشيند
    
        
   به خوناب شفق در دامن شام به خون ،آلوده ايران كهن ديد
    
                                                                                                  در آن درياي خون در قرص خورشيد غروب آفتاب خويشتن ديد
    
        
   

به پشت پرده شب ديد پنهان زني چون آفتاب عالم افروز
    
                                                                                                       اسير دست غولان گشته فردا چو مهر آيد برون از پردهِ روز
    
     
   به چشمش ماده آهويي گذر كرد اسير و خسته و افتان و خيزان 
    
                                                                                                    پريشان حال آهو بچه اي چند سوي مادر دوان وز وي گريزان 
    
        
   چه انديشيد آن دم، كس ندانست كه مژگانش به خون ديده تر شد
    
                                                                                                       چو آتش در سپاه دشمن افتاد ز آتش هم كمي سوزنده تر شد
    
        
   زبان نيزه اش در ياد خوارزم زبان آتشي در دشمن انداخت 
    
                                                                                              خم تيغش به ياد ابروي دوست به هر جنبش سري بر دامن انداخت 
    
        
   چو لختي در سپاه دشمنان ريخت از آن شمشير سوزان، آتش تيز
    
                                                                                                  خروش از لشكر انبوه برخاست كه: از اين آتش سوزنده پرهيز
    
        
   در آن باران تيغ و برق پولاد ميان شام رستاخيز مي گشت 
    
                                                                                              در آن درياي خون در دشت تاريك به دنبال سر چنگيز مي گشت 
    
        
   بدان شمشير تيز عافيت سوز در آن انبوه، كار مرگ مي كرد
    
                                                                               ولي چندان كه برگ از شاخه مي ريخت دو چندان مي شكفت و برگ مي كرد
    
        
   سرانجام آن دو بازوي هنرمند زكشتن خسته شد وز كار واماند
    
                                                                                    چو آگه شد كه دشمن خيمه اش جست پشيمان شد كه لختي ناروا ماند
    
        
   

عنان بادپاي خسته پيچيد چو برق و باد، زي خرگاه آمد
    
                                                                                               دويد از خيمه خورشيدي به صحرا كه گفتندش سواران: شاه آمد
    
     
   ميان موج مي رقصيد در آب به رقص مرگ، اخترهاي انبوه 
    
                                                                                                           برود سند مي غلتيد برهم ز امواج گران، كوه از پي كوه 
    
        
   خروشان، ژرف، بي پهنا، كف آلود دل شب مي دريد و پيش مي رفت 
    
                                                                                           از اين سد روان، در ديدهِ شاه1 ز هر موجي هزاران نيش مي رفت 
    
     
      نهاده دست بر گيسوي آن سرو بر آن درياي غم نظاره مي كرد
    
                                                                                        بدو مي گفت: <اگر زنجير بودي تورا شمشيرم امشب پاره مي كرد
        
    
   گرت سنگين دلي اي نرم دل آب! رسيد آنجا كه بر من راه بندي 
    
                                                                                                 بترس آخر زنفرينهاي ايام كه ره براين زن چون ماه بندي!
        
    
   زرخسارش فرو مي ريخت اشكي بناي زندگي برآب مي ديد
    
                                                                                          در آن سيما بگون امواج لرزان خيال تازه اي در خواب مي ديد:
    
        
   اگر امشب زنان و كودكان را زبيم نام بد در آب ريزم 
    
                                                                                                      چو فردا جنگ بركامم نگرديد توانم كز ره دريا گريزم 
    
        
   به ياري خواهم از آن سوي دريا سواراني زره پوش و كمانگير
    
                                                                                    دمار از جان اين غولان كشم سخت بسوزم خانمانهاشان به شمشير
    
        
   

شبي آمد كه مي بايد فدا كرد به راه مملكت فرزند و زن را
    
                                                                                                       به پيش دشمنان استاد و جنگيد رهاند از بند اهريمن وطن را
    
        
   در اين انديشه ها مي سوخت چون شمع كه گردآلود پيدا شد سواري 
    
                                                                                                          به پيش پادشه افتاد بر خاك شهنشه گفت: آمد؟ گفت: آري 
    
        
   پس آنگه كودكان را يك به يك خواست نگاهي خشم آگين در هوا كرد
        
                                                                                                       به آب ديده اول دادشان غسل سپس در دامن دريا رها كرد:
    
     
   بگير اي موج سنگين كف آلود ز هم واكن دهان خشم، وا كن!
    
                                                                                                 بخور اي اژدهاي زندگي خوار دوا كن درد بي درمان، دوا كن!
    
        
   زنان چون كودكان در آب ديدند چو موي خويشتن در تاب رفتند
    
                                                                                                    وزان درد گران، بي گفتهِ شاه چو ماهي در دهان آب رفتند
    
        
   شهنشه لمحه اي بر آبها ديد شكنج گيسوان تاب داده 
    
                                                                                                         چه كرد از آن سپس، تاريخ داند به دنبال گل بر آب داده!
    
         
    
   شي را تا شبي با لشكري خرد ز تنها سر، ز سرها خود افكند
    
                                                                                                  چو لشكر گرد بر گردش گرفتند چو كشتي بادپا در رود افگند!
        
    
   چو بگذشت از پس آن جنگ دشوار از آن درياي بي پاياب، آسان 
    
                                                                                          به فرزندان و ياران گفت چنگيز كه: گر فرزند بايد، بايد اين سان!
    
        
  

 بلي، آنان كه از اين پيش بودند چنين بستند راه ترك و تازي 
    
                                                                                                     از آن اين داستان گفتم كه امروز بداني قدر و برهيچش نبازي 
        
    
   به پاس هر وجب خاكي از اين ملك چه بس�

]چکیده

یکی ازموضوعات مطرح شده درمتون درسی دوره متوسطه ادب عاشورایی است. دراین نوع از انواع ادبی موضوعات متکثری مطرح       گردیده است. یکی از آن موارد پرداخت مرگ سرخ ویا به سخن دیگر شهادت در ادب عاشورایی است. شاعران نیز درآثار منظوم    خود هر یک از دریچه نگاه خود به آن نگریسته اند.در این بین شعر خط خون نیز با عذوبت وبلاغت وسلاست خویش به پرداخت این مهم بر آمده است. واین ترکیبات بلاغی که بلاغت تصویر را به اوج خویش می رساند حاکی ازتوانمندی شاعر برای تبیین عظمت شهادت یا مرگ سرخ است. آنچه ادب عاشورایی را ماندگاری وجاودانگی بخشیده  جانفشانی در راه معبود است.هرچه         درراه معبود با خلوص  انجام پذیرد هیچگاه غبار کهنگی وفراموشی بر چهره اش نمی شیند. وزیبا کننده و جهت دهنده همه               این ها فقط در یک کلمه خلاصه می شود:عشق .

کلید واژ ه : مرگ سرخ ، ادب عاشورایی،  سبک شناسی عرفانی، عشق .

نيمه شب بود و وضو مي‌ساختم

خود براي گفتگو مي‌ساختم

قطره‌هاي حوض كوثر روي بال

از دلم مي‌برد هر درد و ملال

آمد آوايي به گوشم جبرئيل

در خروشم در خروشم جبرئيل

گفتمش از چيست اين حال خراب

گفت با آه غريبي اين جواب

يك نظر بنماي بر سوي زمين

فطرس افسرده حال ما ببين

ديده از عرش برين انداختم

چشم خود را بر زمين انداختم

ديدم آن جا فطر افتاده به خاك

ناله‌هايش كرده عالم را هلاك

گريه‌هايش در جهان غوغا كند

با خودش فطرس چنين نجوا كند

 * * *

تيره شد خورشيد و شب آغاز شد

دامن چشمم دوباره باز شد

باز از چشمم سرشك غم چكيد

وقت شرح غصه و ماتم رسيد

اي زمين دور دستِ كردگار

فطرسم من با گناهي عقده‌دار

يك گناه از من اگر شد ارتكاب

رفته هفتصد سال آن را در جواب

اي خدا از كرده‌هايم درگذر

كرده من را اين عذابت در به در

اين بيابان ديده بر من دوخته

خشم تو بال و پرم را سوخته

توبه‌ام را كن قبول اي لايزال

عمر من پايان كن از اين قيل و قال

فطرسم من بي كس و دل مضطرم

هستي اي الله يار و ياورم

فطرسم من دور از آن عرش سپيد

پرشكسته، دل شكسته، نا اميد

لحظه‌اي بر سينه‌ام نوري بده

مرحمي بر زخمِ اين دوري بده

يارب از كردار خود شرمنده‌ام

بخشش از تو، من سيه پرونده‌ام

* * *

ناگهان من را خدا احضار كرد

نام من را دم به دم تكرار كرد

گفتمش يارب چه رخ داده مگر

لرزه افتاده بر اين شمس و قمر

آمد آواي خداوند جلي

جمله مأموريت بر بيتِ علي

گلشن احمد ثمر آورده است

فاطمه يك شه پسر آورده است

* * *

آسمانِ عرش شد در ولوله

حوريان گشتند گرمِ هلهله

صد درخت دُرّ بروئيد آن ميان

عرش را زينت نمودند عرشيان

شاخه‌ها آماده‌ي دُرّ پاشي‌اند

پرده‌ها مشغول گل نقاشي‌اند

شاپرك با عشق بازي مي‌كند

بلبل از گل دلنوازي مي‌كند

چشمه‌ها خود قطره افشاني كنند

سبزه‌ها با آب مهماني كنند

جام زر با تختِ ياقوت آورند

مي ز حوضِ‌سبز لاهوت آورند

بوي سيب از هر طرف مست طواف

جوي‌ها ايوان شهد ناب و صاف

خنده افتاده به لب‌هاي همه

ذكر لبها مرحبا يا فاطمه

* * *

لشكر جن و ملك آماده شد

اذن تنزيل مدينه داده شد

در دل افلاكيان غوغا به پاست

مقصد ما بيت پاكِ مرتضاست

لحظه‌ي پرواز بر روي زمين

ناگهان آمد صدايي اين چنين

اي ملائك من گنه آلوده‌ام

روزگاري چون شما من بوده‌ام

بار خود را از چه رويي بسته‌ايد

چاره‌ي كارِ منِ دل خسته‌ايد

قدري آهسته ملائك يك سؤال

از چه باشد علت تعجيلِ بال

پاي زخمِ بالِ من مرحم زنيد

علت اين هاي و هو را دم زنيد

* * *

باز باران

باز باران

 با ترانه

با گوهر های فراوان

می خورد بر بام خانه

********************************** 

من به پشت شيشه تنها

ايستاده :

در گذرها

رودها راه اوفتاده.

 *********************************

شاد و خرم

يک دوسه گنجشک پرگو

باز هر دم

می پرند اين سو و آن سو

 ********************************

می خورد بر شيشه و در

مشت و سيلی

آسمان امروز ديگر

نيست نيلی

 ******************************

يادم آرد روز باران

 گردش يک روز ديرين

خوب و شيرين

توی جنگل های گيلان:

 ****************************

کودکی دهساله بودم

شاد و خرم

نرم و نازک

چست و چابک

***************************

از پرنده

از چرنده

از خزنده

بود جنگل گرم و زنده

 *************************

آسمان آبی چو دريا

يک دو ابر اينجا و آنجا

چون دل من

روز روشن

 ***********************

بوی جنگل تازه و تر

همچو می مستی دهنده

بر درختان می زدی پر

هر کجا زيبا پرنده

 ************************

برکه ها آرام و آبی

برگ و گل هر جا نمايان

چتر نيلوفر درخشان

آفتابی

************************ 

سنگ ها از آب جسته

از خزه پوشيده تن را

بس وزغ آنجا نشسته

دمبدم در شور و غوغا

 ***********************

رودخانه

با دوصد زيبا ترانه

زير پاهای درختان

چرخ می زد ... چرخ می زد همچو مستان

 ***************************

چشمه ها چون شيشه های آفتابی

نرم و خوش در جوش و لرزه

توی آنها سنگ ريزه

سرخ و سبز و زرد و آبی

 ***************************

با دوپای کودکانه

می پريدم همچو آهو

می دويدم از سر جو

دور می گشتم زخانه

************************ 

می پراندم سنگ ريزه

تا دهد بر آب لرزه

بهر چاه و بهر چاله

می شکستم کرده خاله

***************************

می کشانيدم به پايين

شاخه های بيدمشکی

دست من می گشت رنگين

از تمشک سرخ و وحشی

************************** 

می شنيدم از پرنده

داستانهای نهانی

از لب باد وزنده

راز های زندگانی

************************ 

هرچه می ديدم در آنجا

بود دلکش ، بود زيبا

شاد بودم

می سرودم :

************************** 

" روز ! ای روز دلارا !

داده ات خورشيد رخشان

اين چنين رخسار زيبا

ورنه بودی زشت و بی جان !

************************** 

" اين درختان

با همه سبزی و خوبی

گو چه می بودند جز پاهای چوبی

گر نبودی مهر رخشان !

************************** 

" روز ! ای روز دلارا !

گر دلارايی ست ، از خورشيد باشد

ای درخت سبز و زيبا

هرچه زيبايی ست از خورشيد باشد ... "

******************************* 

اندک اندک ، رفته رفته ، ابرها گشتند چيره

آسمان گرديده تيره

بسته شد رخساره خورشيد رخشان

ريخت باران ، ريخت باران

***************************** 

جنگل از باد گريزان

چرخ ها می زد چو دريا

دانه های گرد باران

پهن می گشتند هر جا

*************************** 

برق چون شمشير بران

پاره می کرد ابرها را

تندر ديوانه غران

مشت می زد ابرها را

************************ 

 روی برکه مرغ آبی

از ميانه ، از کناره

با شتابی

چرخ می زد بی شماره

************************ 

گيسوی سيمين مه را

شانه می زد دست باران

باد ها با فوت خوانا

می نمودندش پريشان

*********************** 

سبزه در زير درختان

رفته رفته گشت دريا

توی اين دريای جوشان

جنگل وارونه پيدا 

********************* 

بس دلارا بود جنگل

به ! چه زيبا بود جنگل

بس ترانه ، بس فسانه

بس فسانه ، بس ترانه

*********************** 

بس گوارا بود باران

وه! چه زيبا بود باران 

می شنيدم اندر اين گوهرفشانی

رازهای جاودانی ،پند های آسمانی

************************** 

" بشنو از من کودک من

پيش چشم مرد فردا

زندگانی - خواه تيره ، خواه روشن -

هست زيبا ، هست زيبا ، هست زيبا ! "

گلچينگيلانی 

مهتاب

می تراود مهتاب

می درخشد شبتاب

نيست يکدم شکند خواب به چشم کس وليک

غم اين خفته چند

خواب در چشم ترم می شکند.

******************************

نگران با من استاده سحر

صبح می خواهد از من

کز مبارک دم او آورم اين قوم به جان باخته را بلکه خبر

در جگر ليکن خاری

از ره اين سفرم می شکند .

******************************

نازک آرای تن ساق گلی

که به جانش کشتم

و به جان دادمش آب

ای دريغا به برم می شکند.

دستها می سايم

تا دری بگشايم

بر عبث می پايم

که به در کس آيد

در و ديئار به هم ريخته شان

بر سرم می شکند.

******************************

می تراود مهتاب

می درخشد شبتاب

مانده پای آبله از راه دراز

بر دم دهکده مردی تنها

کوله بارش بر دوش

دست او بر در ، می گويد با خود :

غم اين خفته چند

خواب در چشم ترم می شکند.