پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن
می شنیدم که بدین نوع همی راند سخن
کای ز زلفت صُ صُ صبحم ش ش شام تاریک
وی ز جهرت ش ش شامم ص ص صبح روشن
تِ تِ تریاکیم و بی ش َشَ شهد ل لبت
صَ صَ صبر و ت ت تابم ر ر رفت از تَ تَ تن
طفل گفتا: مَ مَ من را تُ تُ تو تقلید مکن
گُ گُ گم شو ز برم ای کَ کَ کمتر زِ زِ زن
م م می خواهی مشتی به کَ کَ کلّت بزنم؟
که بیفتد مَ مَ مغزت م میان دَ دَهن؟
پیر گفتا: وَ وَ والله که مَ معلومست این
که که زادم من ِ بیچاره ز مادر الکن
هَ هفتاد و هَ هشتاد و سه سال است فزون
گُ گُ گنگ و ل ل لالم به خَ خلّاق زَمَن
طفل گفتا: خُ خدا را ص َ ص َ صد بار شُ شکر
که برَستم به جهان از مَ ملال و مَ مَحَن
مَ مَ من هم گُ گُ گنگم مِ مِ مثل تُ تُ تو
تُ تُ تو هم هم گُ گُ گنگی مِ مِ مثل مَ مَ من
اسامی همکاران محترم گروه زبان و ادبیات فارسی 
