پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن

می شنیدم که بدین نوع همی راند سخن

کای ز زلفت صُ صُ صبحم ش ش شام تاریک

  وی ز جهرت ش ش شامم ص ص صبح روشن

تِ تِ تریاکیم و بی ش َشَ شهد ل لبت

صَ صَ صبر و ت ت تابم ر ر رفت از تَ تَ تن

طفل گفتا: مَ مَ من را تُ تُ تو تقلید مکن      

گُ گُ گم شو  ز برم ای کَ کَ کمتر زِ زِ زن

م م می خواهی مشتی به کَ کَ کلّت  بزنم؟   

که بیفتد مَ مَ مغزت م میان دَ دَهن؟

پیر گفتا: وَ وَ والله که مَ معلومست این          

که که زادم من ِ بیچاره ز مادر الکن

هَ هفتاد و هَ هشتاد و سه سال است فزون       

گُ  گُ گنگ و ل ل لالم به خَ خلّاق زَمَن

طفل گفتا: خُ خدا را ص َ ص َ صد بار شُ شکر       

که برَستم به جهان از مَ ملال و مَ مَحَن

مَ مَ من هم گُ گُ گنگم مِ مِ مثل تُ تُ تو      

تُ تُ تو هم  هم گُ گُ گنگی  مِ مِ مثل مَ مَ من